Warszawa - mazowieckie

Benia poznaliśmy przypadkiem. Przyjechaliśmy do wsi, w której koczował, bo zgłoszono nam, że kręci się tam pies tak chudy, że ledwo ma siłę wstać.
Powiedziano nam, że został jeden – przybłęda, darmozjad i w ogóle samo zło… Benio.
Na głównej drodze przy płocie faktycznie stał nieduży psiak z podkulonym ogonem. Bardzo ładny, wychudzony, o obojętnym wzroku. Kiedy wyciągało się do niego rękę lub chociaż na niego spojrzało – uciekał.
Zapytaliśmy, czy do kogoś podchodzi. Odpowiedziano nam ze śmiechem, że nie – bo wszyscy go już ganiali, bo on ludzi denerwuje, łazi…
Cudem udało nam się schwytać Benia. Miejscowym tak bardzo zależało na tym, żeby się go pozbyć, że postanowili nam trochę od niechcenia i mimochodem pomóc. Benio walczył, okropnie się bał, ale wiedzieliśmy, że każdy następny dzień w tym miejscu może być dla Benia ostatnim. Musiał dostać środek uspokajający.

Kilka dni trwało przełamywanie u Benia lęku związanego z nawiązywaniem z człowiekiem kontaktu. Pierwszego dnia była to zupełna tragedia – Benio na nasz widok trząsł się i odwracał. Drugiego podnosił z ziemi rzucane mu smakołyki, trzeciego – z wielką ostrożnością zaczął podchodzić do wyciągniętej do niego ręki…
Kolejnego dnia Benio zamachał ogonem, podszedł do nas po więcej czułości i po raz pierwszy wyszedł na spacer! Robił małe kroczki: dwa w przód, jeden w tył… bał się wszystkiego: najmniejszego hałasu, szybszego ruchu. Ale nie gryzł, nie warczał – uciekał w swój kąt. Ucieczka to przecież było jego dotychczasowe życie.
Benio zaufał ludziom. Macha ogonem, chodzi na spacery, tuli się do nas i prosi o głaskanie…


Benio to dorosły (ok. 4 lat) nieduży piesek w typie gładkowłosego fox terriera (psychicznie również przypomina psa tej rasy). Jest ogromnie przyjacielski do ludzi. Do psów na razie gorzej: boi się ich i bywa, że reaguje agresywnie – wiemy jednak, że z psami we wsi żył w wielkiej zgodzie.
Benio jest wykastrowany i zaszczepiony.
Nie wydajemy psa do budy, na łańcuch.