Bielsko-Biała - śląskie

Fado - miłość pokonuje chorobę.. .

Wołają na mnie Fado. Dawniej wołali inaczej - ale nie chcę o tym mówić. To zbyt bolesne wspomnienie.
Zresztą, nie wierzę, że moi państwo nie wrócą. Nie wierzę, że zostawili mnie na zawsze. Przecież wszystkie psy w schronisku mówiły, że czekają na swoich panów. To tylko na chwilę, oni wrócą.. .
Przecież jacyś Duzi, co nazywają się "wolontariusze", wzięli mnie już ze schroniska, dbają o mnie. Na pewno po to, żeby moi państwo znowu mnie zechcieli.
Byliśmy przyjaciółmi. Rodziną. Całe dziesięć lat. Słyszałem, że odeszli na zawsze - nie wierzę. Przecież nie zostawia się przyjaciela! Nie zostawia się rodziny!
Nie jestem kłopotliwy. Nie jestem bardzo dużym psem. Nie jestem też już hałaśliwym szczeniakiem, co skacze w tę i nazad. Jestem dorosły, spokojny i łagodny. Podobno też mam ładne futerko, rude jak jesienne liście - choć mało się znam na psich futerkach.
Ja tylko się rozchorowałem. Rosły na moim chudym ciele straszne paskudztwa - rosły i bolały. Duzi nazywają to "nowotwory" - teraz już ich nie mam. Wyleczyli mnie. Nie rozumiem, czemu moi Państwo tego nie chcieli zrobić - przecież się dało.. .
Bolało mnie też często serce. Pewnie też jest chore. A może bolało tylko z miłości i ze smutku.
Po leczeniu czuję się dobrze. Już mnie nie boli. Duzi o mnie dbają, głaskają mnie i wyprowadzają na spacery. Ale wiem, że to nie jest dom. A ja tak bardzo chcę dom.. .
Ciągle czekam. Czekam na tę jedyną dłoń, znajomy głos, ciepły dom pełen uśmiechniętych ludzi. Czekam być może na Ciebie. I na Twoją miłość. Przyjdziesz? Zawołasz mnie?