Dynów - podkarpackie

Mam na imię Lobo i mieszkam w mieleckim schronisku. Jedyne co mam to ten kawałek łańcucha, na którym tkwię i miskę, którą ktoś mi szybko napełnia raz dziennie. Nic więcej. A było już tak pięknie. Miałem swój dom, swoich ludzi. Myślałem, że mnie kochają, tak jak ja kochałem ich. Jedyne czego potrzebowałem to odrobinę czułości, miziania i miejsca na trochę ruchu. Widocznie oczekiwałem zbyt wiele, bo moi ukochani ludzie oddali mnie. Tak po prostu. Przywieźli do schroniska, gdzie z przerażeniem usłyszałem „Już go nie chcemy”! Co zrobiłem źle? Myślałem, że się cieszą, że chcę biegać, szaleć… tak okazywałem im swoją miłość i to, że jestem z nimi szczęśliwy! Jestem mieszańcem owczarka i huskiego, mam więc pewne zachowania we krwi, ale to nie jest moja wina, że taki jestem. Nawet nie wiecie jak bardzo mi się marzy pobiegać po trawie za jakimś dobrym człowiekiem. Gdy tylko ktoś wchodzi do schroniska, myślę sobie, że może to jest właśnie moja chwila, może to jest ten człowiek – mój człowiek. Nikt jednak mnie nie chce, dlaczego? Potrafię podawać łapę, a nawet dwie! Jestem ogromnym pieszczochem! Może Ty też się lubisz przytulać? A może jeździsz dużo na rowerze i szukasz wspaniałego towarzystwa? Pobiegnę za Tobą na koniec świata! Tylko proszę… nie zostawiaj mnie tu! Mam dopiero 5 lat, więc jeszcze tyle pięknych chwil nas czeka. Będę Ci wiernym przyjacielem już do końca życia, obiecuję – nie zawiodę Cię.