Teriery -

KOWU - ciążący łańcuch na szyi przykuł go do kilku metrów przy rozpadającej się budzie, nie wzruszając przy tym obecnych opiekunów psa. Zza bujnego futerka wystają czarne diamenciki, wypatrujące zainteresowania. Piękna sierść nie błyszczy, bo błoto i kurz to codzienność Kowu. Błagając o odrobinę zainteresowania, Kowu demonstracyjnie ujada, lecz ludzka ręka czyni cuda - Kowu się wycisza i jest wtedy radosnym, uśmiechniętym psiakiem.

Czy ludzkie jest trzymanie zwierzęcia przez całe jego życie na kilku metrach? Ograniczanie jego wolności istnienia, zakłócanie i przymusowe ukrywanie psiej energii i zapału do zabaw?

Terierkowaty Kowu podąża za głosem swojego instynktu, wiedziony w stronę człowieka. Wybawca zdejmie ciężkie łańcuchy z jego szyi. Świat dla Kowu może być dobry, tylko człowiek dla Kowu musi być też dobry.

Kowu obecnie stanowi uciążliwą przeszkodę dla obecnych właścicieli, mimo kilku lat stróżowania, do jakiego musiał przywyknąć. Wypadałoby powiedzieć - zabierajmy go z tego łańcucha! Tylko kto i gdzie?