Katowice - śląskie

Jestem Fabian.
Mam 6 lat.
Moje życie nie było usłane różami, a pewnego dnia ktoś mnie wyrzucił, jak zepsuta zabawkę.
Trafiłem do schroniska, jestem już tu ponoć parę miesięcy. Każdego dnia tracę nadzieje na lepsze jutro.
Ludzie przychodzą i odchodzą. Wszyscy tu patrzymy, jak prawie każdego dnia jeden z nas znajduje dom. Lepszy czy gorszy ale dom… Swój własny.

Niestety na mnie nikt nawet nie spojrzy. Nie wiem czemu, dlatego że jestem facetem w średnim wieku?
Jestem chudy, jem ale jakoś nie przybieram. Czasem nie mam ochoty już wstawać, bo po co?
Lubię inne psy, ale brakuje mi ludzi. Brakuje mi swojego człowieka.
Były u mnie 2 Panie, zrobiły mi zdjęcia, przytuliłem się do nich tak mocno i nie chciałem odejść, chciałem by ta chwila trwała wiecznie. Pan który mnie karmi w schronisku musiał mnie tam zanieść z powrotem na rękach. Tak bardzo chciałem zostać z nimi. Nie ma nic cieplejszego i przyjemniejszego niż dotyk ludzkich rąk.

Te dwie Panie obiecały mi że znajdą mi dom.. Powiedziały: „mały, wytrzymaj jeszcze trochę, już niedługo będziesz mieć swoje ciepłe posłanko i kochającego człowieka przy boku”.

A więc jestem i czekam, na Ciebie Człowieku.

Wiesz…bez człowieka jedzenie nie smakuje, minuty dłużą się jak godziny, a dni ciągną jak lata.

Gdy jesteś samotny to nawet ciepłe promienie słońca wydają się być bardzo zimne.
Bardzo Cię potrzebuje człowieku. Przygarnij mnie i pokochaj. Ogrzej mnie swoją miłością.
Będę Ci wierny na zawsze…

Pokochaj mnie, proszę pokochaj, bo nie wiem ile jeszcze wytrzymam.