Kraków - małopolskie

Bolek i Lolek wyglądają na dwa zwyczajne kotki.
Odkąd przyszły na świat nie starczyło dla nich kociego szczęścia i skrawka własnego koca. Niczego dla nich nie starczyło....
Los ofiarował im żywot niełatwy, już w wieku 2 tygodni straciły swój cały świat - swoją kocią mamę.
W jednej sekundzie małe, puchate kuleczki zostały zupełnie same w bezwzględnym świecie, który był głuchy na ich ciche błaganie o życie. Ze zwieszonymi łepkami, wtulone we własne cierpienie czekały na to, co przyniesie im los.

Każda kolejna minuta życia była to walka o przetrwanie, ale bardzo chciały żyć!
Dla nich tylko żywot ulicy i ludzka łaska, lub częśćiej jej brak. Żyją w świecie, z którego obojętnością zderzają się każdego dnia - i prawie nigdy nie wychodzą bez szwanku. Jeśli będą miały szczęście, trafią za Tęczowy Most wcześnie. Życie na ulicy jest bezlitosne.

Schorowane, wycieńczone, głodne, obojętne światu trafiły do schroniska, skąd zostały przejęte. Choć w zasadzie to bez znaczenia - świata przecież nie wzruszałaby ich śmierć. Są jednym z tysięcy. Są tylko statystyką.

Chwilę potem siedziały przestraszone w samochodzie, w drodze do weterynarza, otulone w miękki koc i gładzone pierwszy raz ludzką ręką. Nie wiedziały gdzie jadą, od paru minut znały ludzi, ale czuły, czuły głęboko, że nie wyrządzą im krzywdy. Zaufały człowiekowi.

Cichego błagania dwóch osieroconych kotków o godne życie nikt nie usłyszy. Wtulony Bolek w swojego braciszka cicho pomiaukuje, bo ten braciszek w życiu Bolka to jedyne co ma wreszcie własnego. Gdy Lolka zabieram do karmienia Bolek rozgląda się wkoło, ze spojrzenia wyziera osamotnienie i rozpacz...

Teraz maluchy mają około 5 tygodni, są po pierwszym odrobaczeniu, gotowe do adopcji.
Poszukują własnego miejsca na świecie, gdzie będą mogły swojemu Człowiekowi umilić niejeden wieczór kocim szczęśliwym mruczeniem, przywitać i rozbawić po całym dniu ciężiej pracy.