Łowicz - łódzkie

Starszy KAJTUŚ (ok. 9-10 lat) jednego dnia stracił wszystko: Panią, która zmarła i ciepły dom. Trafił do schroniska. Jest zdezorientowany, nie może pogodzić się z nową sytuacją, wyje. Może woła swoją Panią, ale przecież Pani już go nie usłyszy. Czy znajdzie się dobra dusza, która mu da dach nad głową? . Transport do każdego miejsca w kraju do załatwienia.
wchodząc do schroniska po raz kolejny - PĘKŁO MI SERCE. Setki smutnych historii zamkniętych w czterech ścianach boksu, nosy powystawiane za kraty, kilkanaście par oczu przeszywających moje serce na wylot - w uszach tylko przeraźliwe piski. Każdy jeden zaczepiając łapą błagał o chwilę uwagi... z każdym kolejnym krokiem rozsypywałam się coraz bardziej. A do Kajtusia tak daleko... aby dotrzeć do Niego musiałam potknąć się o wiele stęsknionych oczy i samotnych serc. Jestem cała poździerana - serce chyba odczuło to najbardziej. Gdy dotarłam pod boks Kajtusia... podszedł powolutku. Troszkę zrezygnowany usiadł koło furtki. Nie prosił o nic - pewnie myślał, że nic nie dostanie. A ja pojechałam tam głównie dla niego... przedostałam swoją rękę przez kraty... delikatnie pomiziałam za uszkiem. Przechylił pyszczek na bok - to był znak, że mogę wejść. Otwierając boks - schował się w sam róg. Ukucnęłam... nie chciałam nic na siłę. Nie musiałam długo czekać... za chwilkę powolnie przyczłapał swoimi nóżkami do mnie. Czułym słowem przytuliłam go do siebie a dłońmi ogrzałam serce. Z każdą kolejną sekundą było coraz lepiej... otwierał się. Zaczął prosić o czułość - wiedział, że ją dostanie. Zanim się zorientowałam czekał już przy furtcę. To kolejny znak - CHCIAŁ NA SPACER. Zapięłam smyk i Kajtuś z rozmerdanym ogonem poszedł rozprostować swoje stare kostki. Pospacerowaliśmy, pouśmiechał się do mnie... Z każdą sekundą byliśmy coraz bliżej siebie - dlatego z każdą kolejną sekuną rozkochiwał mnie w sobie coraz bardziej
niestety przyszedł moment powrotu... powroty są zawsze ciężkie zwłaszcza gdy wraca się do boksu, w którym oprócz własnego cienia nic się nie rusza. Pod warunkiem oczywiście, że jest słońce. Dziś niestety go nie było. Znów został sam... samotny, stęskniony. A przed nim kolejne dni czekania na ludzki dotyk...