Labradory -

Mam na imię ARBUZ… Nie śmiejcie się, tak mam w pisane w rodowodzie, ale moja Pani wołała na mnie ARBI. Jestem 6 letnim, ślicznym, czarnym labradorem o nieziemskim spojrzeniu i wielkim psim serduszku. Jak przystało na przedstawiciela tej rasy – jestem wesołym, towarzyskim psem o sporych zasobach energii. Kocham ludzi – tych dużych i tych małych, kocham być z nimi i spędzać z nimi czas. Uwielbiam być głaskany i przytulany. Ale nie lubię nudy – jestem mężczyzną w sile wieku i potrzebuję dużo ruchu, atrakcyjnych zajęć, możliwości pracy z człowiekiem. Lubię długie spacery, wspólne bieganie, lubię niemal każdy przejaw aktywności. Niestety – jeśli tego nie mam , troszkę mi „odbija” i mam skłonności do wędrowania z nosem przy ziemi przed siebie w poszukiwaniu przygód. Mówiąc bardziej po ludzku – kiedy się nudzę i rozpiera mnie energia - mam skłonności do ucieczek. To moja jedyna „wada”, reszta to już same zalety: jestem typem pieszczocha, umiem ładnie chodzić na smyczy, znam podstawowe komendy typu siad, zostań, leżeć itd. Bawię się z innymi psami oraz (może trudno uwierzyć), lubię koty! Mieszkałem z jednym takim, spaliśmy razem na jednym posłaniu. Jestem bardzo radosnym psem. Całe swoje życie mieszkałem w domu i miałem swojego człowieka – najpierw przez dwa lata w hodowli, z której pochodzę, potem już z moją Panią, do której trafiłem z hodowli. Byłem zawsze kochany i rozpieszczany. Pierwsze lata w nowym domku były cudowne, wszystko układało się pięknie i byliśmy z moją Panią bardzo szczęśliwi. Jednak potem coś się zmieniło, moja Pani miała jakieś kłopoty – i coraz mniej czasu dla mnie. Wtedy , z nudów, zmieniłem się i ja. Już nie byłem taki posłuszny, nie wracałem na zawołanie, szukałem okazji by uciec i móc wybiegać się do woli. Nie robiłem tego na złość – po prostu jestem wciąż młody, potrzebuję się wyszaleć, nie jestem w stanie siedzieć bezczynnie i samotnie całe dnie… Moja Pani starała się , ale nie miała szans na wygospodarowanie większej ilości czasu dla mnie. Powstało błędne koło, mnie rozsadzała energia a frustracja mojej Pani narastała…
Ostatnio znów zginąłem mojej Pani. Trafiłem do schroniska. Kiedy udało się ustalić „czyj jestem” sytuacja stała się bardzo skomplikowana. Moja Pani nie przyjechała po mnie, nie wróciłem do domu. Pani zrozumiała, że zajmowanie się mną przerasta jej aktualne możliwości. I z miłości do mnie pozwoliła mi szukać nowego domku, w którym dostanę wszystko to, czego potrzebuję: wystarczająco dużo uwagi, odpowiedni rodzaj aktywności, dużą ilość ruchu i mnóstwo miłości. Bardzo ciężko Jej było podjąć taką decyzję, ale zrobiła to dla mnie – inaczej wciąż skazany byłbym na nudę i – znając mnie – kolejne ucieczki. A ja zostałem w schronisku…
Szukam człowieka, który mnie bardzo pokocha, który z doświadczenia zna potrzeby mojej rasy i wie, że labrador to pies, który nie zadowoli się krótkim spacerkiem i leżeniem na kanapie. Szukam domku aktywnego, takiego, w którym stanę się członkiem rodziny – już tak na zawsze. Jestem wciąż młody, wciąż chętny do szaleństw i zabaw – dlatego marzę o człowieku, który żyje aktywnie, który – podobnie jak ja – nie znosi nudy i bezczynności. Bardzo, bardzo tęsknię za takim domkiem!
Pokochaj mnie. Weź mnie za łapkę i pobiegnijmy dalej razem, przed siebie, przez nasze dalsze wspólne życie. Ja oddam Ci całe swoje wielkie psie serduszko, cał