Warszawa - mazowieckie

Czy człowiek potrafi być potworem? W psich oczach tak. Chcecie przeczytać skróconą historię Dudka? Na wsi żyła sobie łagodna sunia ze swoim Panem, starszy człowiek niestety wybrał się w drogę bez powrotu, a suczka została na wsi sama. Jak to zwykle bywa rodzina ani sąsiedzi nie byli zainteresowani pomocą. Kiedy sunia urodziła szczeniaki stała się problemem w oczach mieszkańców. Należało wyganiać, obrzucać kamieniami i czym się da ją oraz SZCZENIAKI, które wyrosły na piękne acz skrajnie nieufne sunie. One także doczekały się szczeniąt, które traktowano z taką samą życzliwością jednak tym razem miały trafić do schroniska w Chrcynnie. Każde schronisko jest dla psa traumą ale pies, który nie ufa ludziom nigdy się tam nie odnajdzie. Na to nie mogliśmy pozwolić. Udało się znaleźć bezpieczne miejsca wszystkim psiakom i tak Dudek trafił jako cztero miesięczne skrajnie przerażone szczenie do DT. Przy łapaniu bronił się przed człowiekiem czym tylko dało radę. Łapami, pazurami, nawet zębami, a gdy to nie pomagało to sikał i robił pod siebie. Przez 3 miesiące nie opuszczał swojej budy w dzień, wychodził tylko w nocy. Po 4 miesiącach biegał po podwórku nadal uciekając przede mną. Po 6 miesiącach zaczął wychodzić na spacer.
A jak jest dzisiaj? Podchodzi do człowieka zaskakująco blisko jednak nie lubi być dotykany. Nie gryzie ale od razu się spina, wyraźnie wstępuje w niego strach. Ale chętnie podbiegnie aby polizać w rękę, zachęcić do zabawy w berka czy choćby oblizać łyżkę po mięsie. Obcych nadal się boi chociaż już nie tak panicznie jak wcześniej. Na spacer chodzi bardzo ładnie na smyczy, przeważnie nie ciągnie no chyba, że zauważy psiego znajomego i bardzo chce się przywitać. Bez smyczy się pilnuje. Uwielbia psich i kocich znajomych, nie ma w nim cienia agresji tylko słodki fajtłapa. W domu się nie załatwia.
Jest regularnie odrobaczany oraz szczepiony. Jest także wykastrowany. Przebywa w Nasielsku (okolice Warszawy) ale z transportem zawsze można pokombinować.