Łódź - łódzkie

Czy wiecie, jak to jest nie mieć swojego kąta z mięciutkim kocykiem, miseczki z jedzeniem, ani kogoś, kto was kocha? Ja wiem. Tak wyglądało moje życie kilka miesięcy temu. Nikt nie wie, dlaczego znalazłem się na ulicy. Było mi wtedy ciężko – nie byłem lubiany. Inne koty odganiały mnie od pojemników z jedzonkiem, warczały i syczały. Przemykałem cichutko pod siatką, chowałem się w zaroślach i czekałem, aż stado opuści miejsce karmienia, by po nich wylizać pudełeczka do czysta. Dlatego na widok znajomego człowieka biegłem ile sił na powitanie, z nadzieją na cokolwiek do jedzonka i odrobinę czułości.
Na szczęście, pewnego dnia, znajoma ciocia zabrała mnie do fundacji. Miałem szansę na domek, ale ostatecznie nic z tego nie wyszło. Było mi bardzo smutno, bo choć jest mi ciepło i mam co jeść, to trudno odnaleźć się w fundacyjnej rzeczywistości. Stresuje mnie taka duża ilość kocich kolegów. Muszę być tutaj w ciągłej gotowości. „Uciekaj albo pacnij łapką” to moje motto. Czasami odbija się na moich relacjach z ciociami i wujkami. Gdy przychodzą, ja biegnę się przywitać, ale nagle wszystko mi się miesza, nie wiem czy radość to czy strach, macham łapką i okazuje się, że nie było to miłe powitanie. A ja przecież bardzo lubię głaskanie, smyranie i drapanie za uszkiem. Chcę być miły i towarzyski, tylko jeszcze troszkę muszę się podszkolić. Lubię zabawę wędką i branie na rączki. Potrafię się przytulić do człowieka.

I tak sobie myślę, że jak bym miał takiego Dużego/Dużą na wyłączność, to wszystko byłoby łatwiejsze. Najbardziej to marzę o domku bez innych kotów, żebym mógł się czuć w pełni swobodnie. Choć jeśli w tym domku będzie już miły kolega lub urocza koleżanka to też dam radę. A może wiecie gdzie jest to moje miejsce na ziemi?

Tygrysek ma około 4 lat. Jest wykastrowany, zaszczepiony, nie wybrzydza w jedzeniu. Testy FIV/FeLV – ujemne.