Białystok - podlaskie

Mam na imię Kawka. Jestem jeszcze bardzo młodziutka - mam około 9 miesięcy. Od dłuższego czasu błąkałam się po jednym z białostockich osiedli. Pewnego dnia, gdy przebiegałam przez ulicę, potrącił mnie samochód, ale na szczęście nie zrobił mi krzywdy. Wtedy właśnie znalazła mnie moja obecna opiekunka. Teraz mieszkam razem z nią. Jest tu tak cieplutko i dwa razy dziennie dostaję pyszne jedzonko. Poza tym jest tu dużo zabawek. które mogę gryźć. Dzięki temu, gdy zostaję sama, nie nudzę się i nie rozrabiam.
Na początku bałam się spacerów, bo nie wiedziałam, co moja opiekunka zakłada mi na szyję. Teraz wiem, że jest to obroża, do której przyczepia się smycz. I już się nie boję. Na spacerkach czuję się jeszcze trochę niepewnie. Nic dziwnego, przecież świat jest taki duży, a ja taka malutka. Moja pani mówi, że jestem strachliwa. Nie wiem, co to znaczy, ale chyba chodzi o to, że boję się samochodów i głośnego huku. Wtedy wtulam się w jej nogi, bo wiem, że zawsze mnie obroni. W mieszkaniu czuję się najbezpieczniej. Lubię, gdy obok mnie są moi ludzie, Ci, których znam. Nieznajomych się trochę boję, bo wiem, że nie wszyscy ludzie są dobrzy, dlatego potrzebuję trochę czasu, żeby komuś zaufać.
Moja opiekunka nazywa mnie Kawcią, Kawunią, Kawusią albo Kawuńcią. Mówi, że potrzebuję domku, w którym będą cierpliwi i wyrozumiali ludzie, bo mimo, że jestem bardzo grzeczna, to jestem jeszcze dzieckiem i zdarza mi się troszkę psocić. Poza tym moi przyszli opiekunowie powinni wiedzieć, że potrzebuję bardzo dużo miłości, żeby już nigdy nie musieć się bać.

Może Ty chciałbyś dać mi domek?

Nawet jeśli mieszkasz daleko, moja opiekunka postara się pomóc mi do Ciebie dojechać.